The graphic novel Feeding Ghosts: A Graphic Memoir (MCD, 2024) by Tessa Hulls has made history by winning the Pulitzer Prize, announced on May 5. This remarkable achievement marks it as only the second graphic novel to ever receive this prestigious award, following Art Spiegelman's Maus in 1992. Unlike Maus , which won a Special Award, Feeding Ghosts secured a victory in the regular category of Memoires of autobiografie, die zijn dapperheid tegen het toptere Engels proza ​​wereldwijd presenteert. Opmerkelijk is dat dit de grafische roman van Hulls is.

De Pulitzer Prize, algemeen beschouwd als het hoogtepunt van erkenning in journalistiek, literatuur en muziek in de Verenigde Staten, en de tweede alleen voor de Nobelprijs internationaal, onderstreept de betekenis van de prestatie van Hulls. Desondanks heeft het nieuws van het voeden van geesten het winnen van de Pulitzer verrassend beperkte dekking gezien. Sinds de aankondiging twee weken geleden hebben slechts enkele mainstream- en handelspublicaties, zoals The Seattle Times en Publishers Weekly , samen met één grote stripboeknieuws, Comics Beat , hierover gemeld.

Het Pulitzer Prize Board beschreef het voeden van geesten als "een beïnvloedend werk van literaire kunst en ontdekking waarvan de illustraties drie generaties Chinese vrouwen tot leven brengen - de auteur, haar moeder en grootmoeder, en de ervaring van trauma uitgedeeld met familiegeschiedenis." De roman omvat het leven van drie generaties, die de impact van de Chinese geschiedenis weerspiegelen. De grootmoeder van Hulls, Sun Yi, was een Shanghai -journalist gevangen in de onrust van de communistische overwinning van 1949. Nadat ze naar Hong Kong was gevlucht, schreef ze een best verkochte memoires over haar vervolging en overleving, alleen om later te lijden aan een mentale uitsplitsing waarvan ze nooit herstelde.

Hulls zelf was getuige van de worstelingen van haar moeder en grootmoeder onder de last van niet -geadresseerd trauma en psychische aandoeningen. Dit inspireerde haar om het huis te verlaten voor afgelegen delen van de wereld, om later terug te keren om haar eigen angsten en trauma's te confronteren. "Ik had niet het gevoel dat ik een keuze had. Mijn familiespoken vertelden me letterlijk dat ik dit moest doen," legde Hulls uit in een recent interview . "Mijn boek heet Feeding Ghosts, want dat was het begin van dit negenjarige proces om echt in iets te stappen dat mijn familieplicht was."

Ondanks het succes van het voeden van geesten , heeft Hulls aangegeven dat dit misschien haar laatste grafische roman is. In een ander interview deelde ze: "Ik heb geleerd dat een grafisch romanschrijver echt ook voor mij isoleert. Mijn creatieve praktijk is afhankelijk van het in de wereld zijn en reageren op wat ik daar vind." Op haar website drukt ze haar intentie uit om over te stappen naar een ingebedde stripjournalist, samen met veldwetenschappers, inheemse groepen en non -profitorganisaties in afgelegen omgevingen.

Welke pad Tessa -romps ook kiest, het voeden van geesten staat als een bewijs van de kracht en betekenis van grafische romans als een vorm van kunst en verhalen, verdienen erkenning voorbij het rijk van strips.