Marvel vs. Capcom Fighting Collection: Arcade Classics ($ 49,99) — Een verzameling klassieke arcade-vechtspellen

Als fan van Marvel, Capcom en vechtgames in de jaren 90 is Capcom's vechtgameserie gebaseerd op Marvel-personages een droom die uitkomt. Beginnend met het uitstekende X-Men: Children of the Atom, zijn deze games steeds groter en beter geworden. Nu Marvel Super Heroes zich uitbreidt naar het bredere Marvel-universum, vervolgens de toen ongelooflijke Marvel-crossover met Street Fighter, naar het over-the-top Marvel vs. Capcom, en in Marvel vs. Capcom 2 is het een uitstekende game in elk aspect, en Capcom blijft de lat hoger leggen. "Marvel vs. Capcom Fighting Collection: Arcade Classics" omvat het vroege werk van de serie, en bevat ook Capcom's uitstekende side-scrolling game "The Punisher", die als spannend kan worden omschreven.

Deze collectie lijkt het werk te zijn van het team dat de Capcom Fighting Collection heeft gemaakt, en heeft in de meeste opzichten vergelijkbare functies en bonusinhoud. Helaas betekent dit ook dat er maar één opslagplaats is voor de hele verzameling, gedeeld door alle zeven games. Dat is al vervelend genoeg voor een verzameling vechtspellen, maar het is nog erger voor een side-scrolling side-scrolling-game waarin je waarschijnlijk je voortgang zelfstandig wilt opslaan in plaats van met wat je ook doet in de vechtgame met elkaar vermengd. Nou ja, verder is het zoals verwacht. Er zijn tal van opties, zoals visuele filters en gameplay-opties, en er zijn geweldige extra's, waaronder talloze illustraties en een muziekspeler, evenals een online multiplayer met terugdraaifunctie. Een nieuwe toevoeging aan deze collectie is NAOMI hardware-emulatie, waar Capcom uitstekend werk mee heeft geleverd. Marvel vs. Capcom 2 ziet er geweldig uit en speelt geweldig.

Ik ga het daarom niet bekritiseren, maar ik wil wel zeggen dat ik wou dat er enkele consoleversies waren opgenomen. De PlayStation EX-versies van teamvechtgames zijn zo verschillend dat ze hier leuk zouden zijn om op te nemen, terwijl de Dreamcast-versie van Marvel vs. Capcom 2 veel interessante extra's heeft die het tot een topkeuze maken voor thuisgamen voor singleplayer. spelers. Ik zou het niet erg vinden als Capcom ook twee van zijn Super Nintendo Marvel-games zou toevoegen, ook al waren het niet de beste games. Welnu, de naam van de collectie is Arcade Classics, en in tegenstelling tot Blizzard lijkt de term hier passend toegepast.

Zowel Marvel-fans als fans van vechtgames hebben reden om zich te verheugen over deze uitstekende collectie. De spellen zijn geweldig, er wordt met zorg mee omgegaan en je krijgt een mooie set extra's en opties. Het is een ernstig nadeel dat er maar één opslagslot is dat tussen games wordt gedeeld, maar verder kan ik niet veel vinden om over te muggenziften. Marvel vs. Capcom Fighting Collection: Arcade Classics is een andere must-have-collectie van Capcom die geweldig is om op Switch te spelen.

SwitchArcade-beoordeling: 4,5/5

Yars Rising ($29,99) — Yars Rising

Ik geef toe dat ik behoorlijk sceptisch was over deze game vanaf de dag dat deze werd aangekondigd. Ik heb echt genoten van Yars’ Revenge. Een van mijn favoriete 2600-spellen. Dus toen ik las dat WayForward was uitgekozen om een ​​Yars-spel in Metroidvania-stijl te maken met in de hoofdrol een schaars geklede jonge hacker genaamd Yar, dacht ik dat ik een parodiewebsite was tegengekomen. "Waarom" het is gewoon de perfecte storm, weet je? Moet ik dus terugnemen wat ik zei? Ja en nee. Allereerst is dit een goed spel. WayForward doet het hier uitstekend, dus ook hier doet het het uitstekend. Het ziet er goed uit en klinkt goed, speelt soepel en de kaartindeling is goed genoeg. Trouw aan de stijl van WayForward duren baasgevechten vaak te lang, maar dat is geen groot probleem.

WayForward doet ook zijn best om deze game te verbinden met de oude single-screen shooters, die alle eer moeten krijgen. Je speelt vaak levels in de stijl van Yars Revenge, en de vaardigheden die je verkrijgt doen denken aan het originele spel, maar het is ook zoveel mogelijk verbonden met een relatief goed ontwikkeld achtergrondverhaal. Het voelt nog steeds als een enorm stuk, maar ik denk dat Atari geen andere keus had dan zoiets gewaagds te proberen. De bibliotheek met klassieke spellen kan immers slechts in beperkte mate worden "opgeladen". Het voelt als een spel dat schommelt tussen twee doelgroepen die elkaar nauwelijks overlappen, en ik weet niet zeker of dit de juiste keuze is in plaats van iets volledig origineels te maken.

Hoewel het debat over de vraag of dit conceptueel zinvol is waarschijnlijk zal voortduren, bestaat er geen twijfel over dat de game zelf leuk is. Ik denk dat je je over de beste games in het genre nergens zorgen over hoeft te maken, maar als je op zoek bent naar een Metroidvania-game om een ​​paar dagen in het weekend te spelen, dan zul je niet teleurgesteld zijn met Yars Rising. Wie weet? Misschien bouwen ze een of twee keer verder op dit spel en dan voelt alles natuurlijk aan.

SwitchArcade-beoordeling: 4/5

Rugrats: Avonturen in Gameland ($24,99) — Rugrats: Avonturen in Gameland

Ik ben een paar jaar ouder en heb niet veel heimwee naar Rugrats, maar niet oud genoeg dat ik het niet een paar keer heb gezien met mijn jongere broers en zussen. Ik ken bijvoorbeeld de namen van de hoofdpersonen en het themalied. Vraag me niet naar de film of de versie voor volwassenen, en vraag me zeker niet om specifieke afleveringen te herinneren. Ik kende Rugrats, maar ik had geen bijzondere warme en vage gevoelens over het merk. Met dat in gedachten wist ik niet wat ik kon verwachten van Rugrats: Adventures in Gameland. Ik hoorde iemand zeggen dat het op 'Bonk' leek, en als er niets anders is, past het wel bij Tommy's lichaamsbouw. Nou ja, er is maar één manier om het zeker te weten. Ik startte het spel op, selecteerde Tommy en ging naar het tutorialniveau.

Het eerste dat indruk op mij maakte, was het heldere beeld. Als mijn geheugen correct is, is het zelfs duidelijker dan de tv-serie. Het volgende dat mij opviel, was de onhandige plaatsing van de bedieningstoetsen. Gelukkig is er een optie om dit probleem op te lossen. De muziek is het thema van Rugrats, dus het klopt allemaal. Er zijn enkele Reptar-munten om te verzamelen, evenals enkele eenvoudige puzzels en vijanden om mee om te gaan. Oké, geen probleem. Het is een platformgame met niveauverkenning, een beproefde formule. Het is niet helemaal 'Bonk', maar dat belooft niet.

Op een gegeven moment kreeg Tommy een paar hits, dus besloot ik over te stappen naar Chucky om van zijn volledige gezondheid te genieten. Toen merkte ik dat hij een heel bekende sprong maakte. Een zeer hoge maar enigszins moeilijk te controleren sprong. Dat zullen ze zeker niet doen? Ik schakelde over naar Phil, die heel laag sprong, en daarna Lil, die kon... zweven. Zij hebben het gedaan. Ze hebben het echt gedaan! Jongens, dit is een spel geïnspireerd op de Amerikaanse versie van Super Mario Bros. 2! En ja hoor, de vijand waar ik zojuist op stapte, kan ook worden opgepakt en weggegooid. Er waren ook blokken die ik moest oppakken en stapelen om hoger gelegen terrein te bereiken. De niveaus zijn enigszins niet-lineair en zeer verticaal! Niveaus waar je in het zand moet graven, en je weet dat Phil de beste is in graven. wonderbaarlijk.

Ik bedoel, er zijn hier enkele knipoogjes naar andere platformgames, maar de belangrijkste gameplay doet denken aan waarschijnlijk een van de best verkochte klassieke games die nog nooit is geïmiteerd. Niet slecht, behoorlijk goed. Zelfs de baasgevechten zijn leuk. Na een tijdje spelen merkte ik ook dat ik de beelden en de soundtrack kon schakelen tussen een hippe moderne versie en een 8-bit-versie op NES-niveau. Het speelt hoe dan ook goed, en beide stijlen hebben hun verdiensten. Oh, en je kunt ook filters gebruiken. Als je het wilt, is het er. Maar ja, creatief en leuk. Het is geïnspireerd op een van mijn favoriete games. Maakt goed gebruik van zijn mandaat. Je kunt multiplayer-spellen spelen! Afgezien van de besturingsproblemen, is mijn enige klacht dat het een beetje te kort en simplistisch is.

Rugrats: Adventures in Gameland is een beter spel dan ik had verwacht. Het is een hoogwaardige platformgame in de stijl van de Amerikaanse versie van Super Mario Bros. 2, maar heeft ook wat extra elementen en features waardoor hij niet te dicht bij de bron staat. De licentie van Rugrats is goed geïmplementeerd, hoewel ik wel wenste dat er stemacteurs waren voor de tussenfilmpjes. Zeker, een beetje kort en licht, maar de moeite waard om te spelen voor zowel platformgames als fans van Rugrats.

SwitchArcade-beoordeling: 4/5