Zagram jak babcia. Ma bystre oko i ostry dowcip, a żaden więzień nie ucieka na zegarek!

Dom babci: bez ucieczki

Gdy słońce zachodzi, rzucając długie cienie na stary drewniany dom, babcia siedzi na bujanym krześle przy kominku, rytmicznie klikając igły na drutach. Ale jej oczy, jak zawsze, nie tylko na dzianie. Wie, że w domu jest więzień i nie zamierza pozwolić mu się wymknąć.

Więzień, myśląc, że znalazł cichą chwilę, aby uciec, palce w kierunku tylnych drzwi. Ale przesłuchanie babci jest tak dobre jak zawsze. Słyszy skrzypkę tablicy podłogowej i odkłada na drutach z znanym uśmiechem.

- Wybierasz się gdzieś, młody człowieku? Wzywa, a jej głos był twardy, ale miły.

Więzień zamarza, zaskoczył czujność starej kobiety. Odwraca się powoli, próbując wymyślić wymówkę, ale babcia jest już na jej nogach, zaskakująco zaraz dla jej wieku.

„Teraz nie pogłębiajmy to trudniej niż musi być”, mówi, jej oczy migoczą z mieszanką psot i determinacji. Gesta w kierunku kuchni. „Mam świeże ciasteczka w piekarniku. Dlaczego nie dołączysz do mnie na filiżankę herbaty i czatu? Możemy dowiedzieć się, co dalej”.

Więzień, zdając sobie sprawę, że nie może się równać z urokiem i szybkim myśleniem babci, niechętnie podąża za nią do kuchni. Gdy siadają z herbatą i ciasteczkami, babcia ma na nim przyjazne, ale czujne oko, zapewniając, że pozostanie, dopóki nie przyjedzie pomoc.

Dzięki ciepłemu uśmiechowi i nieustępliwej czujności babcia zapewnia, że ​​więzień pozostanie dokładnie tam, gdzie należy - w jej domu, dopóki władze nie przyjdą go.