สำรวจโลกของ Taiko กลอง

Taiko (太鼓) ครอบคลุมเครื่องเพอร์คัชชันของญี่ปุ่นหลากหลายประเภท แม้ว่าคำในภาษาญี่ปุ่นจะแปลกว้างๆ ว่า "กลอง" แต่การใช้นอกประเทศญี่ปุ่นมีความเฉพาะเจาะจงมากกว่า โดยอ้างอิงถึงวะไดโกะ (和太鼓, "กลองญี่ปุ่น") เป็นหลัก และรูปแบบการตีกลองทั้งชุดที่เรียกว่า คุมิ-ไดโกะ (組太鼓, "ชุดของ กลอง") ฝีมือของ Taiko แตกต่างกันไปในแต่ละผู้ผลิต โดยการเตรียมทั้งตัวกลองและหัวกลองอาจใช้เวลานานหลายปี ขึ้นอยู่กับเทคนิคที่ใช้

ต้นกำเนิดของ Taiko มีแพร่หลายอยู่ในเทพนิยายญี่ปุ่น แต่บันทึกทางประวัติศาสตร์ชี้ไปที่อิทธิพลทางวัฒนธรรมเกาหลีและจีนในช่วงต้นศตวรรษที่ 6 ส.ศ. สิ่งที่น่าสนใจคือ Taiko บางส่วนมีความคล้ายคลึงกับตราสารจากอินเดีย การค้นพบทางโบราณคดีจากยุคโคฟุนของญี่ปุ่น (เช่นศตวรรษที่ 6) ยังสนับสนุนการมีอยู่ของ Taiko ในยุคนี้อีกด้วย ตลอดประวัติศาสตร์ Taiko มีวัตถุประสงค์ที่หลากหลาย ตั้งแต่การสื่อสารและการส่งสัญญาณทางทหาร ไปจนถึงการแสดงละคร พิธีทางศาสนา งานเทศกาล และคอนเสิร์ตสมัยใหม่ ในสังคมร่วมสมัย Taiko ยังมีบทบาทสำคัญในการเคลื่อนไหวทางสังคมที่สนับสนุนชนกลุ่มน้อยทั้งในและนอกประเทศญี่ปุ่น

คุมิไดโกะโดดเด่นด้วยการแสดงทั้งมวลที่มีกลองหลากหลายชนิด เกิดขึ้นในปี 1951 ด้วยผลงานบุกเบิกของไดฮาจิ โอกุจิ และยังคงเติบโตอย่างต่อเนื่องร่วมกับกลุ่มต่างๆ เช่น โคโดะ รูปแบบที่เป็นเอกลักษณ์อื่นๆ เช่น ฮาจิโจ-ไดโกะ ก็ได้พัฒนาขึ้นภายในชุมชนชาวญี่ปุ่นโดยเฉพาะ วงดนตรีคุมิ-ไดโกะไม่ได้จำกัดอยู่เพียงประเทศญี่ปุ่นเท่านั้น พวกเขามีบทบาททั่วโลก โดยมีกลุ่มที่แสดงในสหรัฐอเมริกา ออสเตรเลีย แคนาดา ยุโรป ไต้หวัน และบราซิล การแสดง Taiko เป็นรูปแบบศิลปะที่มีหลายแง่มุม ครอบคลุมเทคนิคจังหวะที่แม่นยำ รูปทรงที่มีโครงสร้าง ด้ามจับไม้ที่โดดเด่น เครื่องแต่งกายแบบดั้งเดิม และเครื่องดนตรีเฉพาะ โดยทั่วไปวงดนตรีจะใช้นางาโด-ไดโกะที่มีรูปทรงถังขนาดต่างกัน ร่วมกับชิเมะ-ไดโกะที่มีขนาดเล็กกว่า หลายกลุ่มยกระดับการตีกลองด้วยเสียงร้อง เครื่องสาย และเครื่องเป่าลมไม้