Yoko Taro, gevierde maker van Nier: Automata en Drakengard , heeft onlangs de diepgaande impact van ICO op videogames als een artistiek medium besproken. Uitgebracht in 2001 voor de PlayStation 2, kreeg ICO snel cultstatus vanwege de minimalistische esthetische en suggestieve, woordeloos verhaal.

Taro benadrukte de innovatieve kernmechaniek van het spel - die Yorda leidde door haar hand vast te houden - als een revolutionair vertrek van gevestigde gameplay -normen. Hij merkte op: "Als ICO je had nodig om een ​​koffer zo groot te dragen, zou het ongelooflijk frustrerend zijn geweest." Deze nadruk op het begeleiden van een ander personage, betoogde hij, was baanbrekende, uitdagende conventionele spelinteractiemodellen.

Destijds gaf een succesvol spelontwerp vaak prioriteit aan boeiende gameplay, zelfs met simplistische, kubusachtige visuals. ICO gaf echter prioriteit aan emotionele impact en thematische diepte boven puur mechanische innovatie. Taro gelooft dat het spel heeft aangetoond dat kunst en het verhaal hun ondersteunende rollen kunnen overstijgen en een integraal onderdeel kunnen worden van de algehele ervaring.

Taro noemde ICO "Epoch Making", crediteerde het met het aanzienlijk wijzigen van het verloop van de spelontwikkeling. Hij loofde het vermogen van de game om een ​​diepe betekenis over te brengen door subtiele interacties en sfeervolle wereldbouw.

Naast ICO noemde Taro Undertale (Toby Fox) en Limbo (PlayDead) als vergelijkbare invloedrijke titels. Deze spellen, beweert hij, breidde de expressieve mogelijkheden van interactieve media uit, met het potentieel van videogames voor het leveren van emotioneel en intellectueel resonerende ervaringen.

Taro's waardering voor deze games biedt waardevol inzicht in de creatieve welvaart van zijn eigen werk en versterkt de voortdurende evolutie van videogames als een krachtige en veelzijdige kunstvorm.