Marc Laidlaw schreef 400 Boys in 1981 op 21-jarige leeftijd, jaren voordat hij Valve’s hoofdschrijver werd en een sleutelarchitect van de Half-Life-serie. Het verhaal, voor het eerst gepubliceerd in Omni magazine in 1983, bereikte later een breder publiek via Mirrorshades: De Cyberpunk Anthologie. Op zijn website merkt Laidlaw op dat 400 Boys waarschijnlijk meer lezers heeft bereikt dan enig ander werk van hem, afgezien van misschien seizoensadvertenties voor Dota 2. Hoewel vooral bekend om Half-Life, reikt Laidlaw’s creatieve voetafdruk veel verder dan gaming. Een merkwaardige speling van het lot.

In een verwoeste stad waar rivaliserende bendes een samoerai-achtige code handhaven, verenigt de opkomst van de 400 Boys hen in conflict. Geregisseerd door de Canadese filmmaker Robert Valley, wiens “Ice” aflevering een Emmy won voor Uitstekende Korte Animatie, combineert deze bewerking rauwe schoonheid met intense kracht.

“Het idee ontstond door gewoon rond te lopen,” herinnert Laidlaw zich. “In Eugene, Oregon, zag ik telefoonpalen beplakt met bandnamen van lokale optredens. Ik wilde die energie vastleggen. Dus dacht ik, als ik een verhaal maak met al deze bendes, kan ik namen voor ze verzinnen. Dat was het leuke deel, en het vormde veel van het verhaal.”

Veertig jaar na zijn debuut is 400 Boys nu een aflevering in het vierde seizoen van Netflix’s veelgeprezen geanimeerde anthologie Liefde, Dood en Robots. Geregisseerd door Robert Valley, bekend van Zima Blue en Ice, en bewerkt door Tim Miller, heeft de aflevering John Boyega, bekend van Star Wars, in de stemmencast. Plotseling staat 400 Boys in de schijnwerpers. Laidlaw zag het niet aankomen.

“Het verhaal vervaagde naar de achtergrond, maar cyberpunk bleef bestaan,” deelt Laidlaw via een videogesprek, slechts dagen voor de première van seizoen 4 van Liefde, Dood en Robots op Netflix.

Veertig jaar is een lange wachttijd voor een bewerking, nietwaar? Ongeveer 15 jaar geleden nam Tim Miller, toen bij Blur, een studio bekend om verbluffende cinematics voor videogames, contact op over het bewerken van 400 Boys. Het project strandde te midden van studioveranderingen, zoals vaak gebeurt.

Toen, in maart 2019, barstte Liefde, Dood en Robots los op Netflix. Deze gedurfde, op volwassenen gerichte anthologie viel op met zijn gewaagde, eclectische afleveringen. Laidlaw merkte Miller’s betrokkenheid op. “Ik was onder de indruk van Tim’s werk, vooral het bewerken van J.G. Ballard’s De Verdronken Reus tot een geanimeerde aflevering,” zegt hij. “Dat verdiende mijn respect.”

In 2020 verhuisde Laidlaw naar Los Angeles. Toen de pandemie afnam, kruiste hij Miller’s pad op lokale evenementen. Hij pitchte 400 Boys niet, maar hoopte dat het succes van de anthologie de interesse zou doen herleven. Een jaar geleden ontving hij een e-mail met de vraag of hij het verhaal wilde optioneren. Het gebeurde eindelijk.

Laidlaw besprak het verhaal met Miller, die het script schreef, om trouw te blijven aan het origineel terwijl hij visuele flair toevoegde. Hij sprak ook kort met regisseur Robert Valley en deelde een audioboek van 400 Boys dat hij tijdens de pandemie had opgenomen voor online publiek.

Laidlaw nam een hands-off benadering. “Het was verfrissend om een stap terug te doen en niet in de details te zitten,” zegt hij. “Ik wilde zien wat ze zouden creëren en genieten van het resultaat.”

Hij heeft de aflevering gezien en is enthousiast. “John Boyega, de personages, de accenten, de setting—het is zo bruisend. Ze maakten het verhaal visueel spectaculair.”

Laidlaw noemt 400 Boys een werk uit “een andere versie van mij, uit een ander leven.” Geschreven in zijn jeugd, blijft hij er trots op. “Ik ben er nog steeds tevreden mee, gezien hoe jong ik was.”

“Toen volgde een lange periode van stilte,” voegt hij toe. In 1997 trad hij toe tot Valve terwijl het Half-Life ontwikkelde, wat een nieuw hoofdstuk in zijn carrière begon.

Laidlaw verliet Valve in 2016, een stap die voelde als een volledige terugtrekking uit de industrie. In werkelijkheid is hij financieel onafhankelijk genoeg om passieprojecten op zijn eigen voorwaarden na te jagen. “Ik denk dat ik te abrupt terugtrad,” geeft hij toe. Hij was nooit van plan te stoppen met creëren. Schrijven blijft zijn focus, maar de uitgeverswereld veranderde terwijl hij verdiept was in games. Nieuwe gameprojecten zijn ook niet haalbaar. “Ik kan geen game alleen maken,” zegt hij.

Nu verkent Laidlaw muziek. Zijn publiek groeide na Valve’s Half-Life 2 jubileumdocumentaire vorig jaar, toen hij een zeldzame ontwikkelingsvideo deelde op YouTube. “Ik zit in de verkeerde branche!” lacht hij. “Misschien moet ik gewoon oude Valve-geheimen lekken.”

Terugkijkend op de Half-Life documentaire zegt Laidlaw: “Het was louterend om die periode te herbeleven, opnieuw contact te maken met oude collega’s en er een strik om te binden.”

“Ik had velen van hen jaren niet gezien. Sommigen zijn nog bij Valve, maar ik ben niet meer op de hoogte. Het was leuk om te mijmeren en alles te verwerken.”

Met de documentaires over Half-Life en Half-Life 2 voltooid, blijft alleen Dota 2, nu 12 jaar oud, over voor mogelijke reflectie. “Ik zou over Dota kunnen praten,” zegt hij, half grappend. Misschien belt Valve over acht jaar. Of misschien keren ze terug naar Alien Swarm, waar hij een kleine rol had.

Het is moeilijk om met Laidlaw te praten zonder Half-Life aan te raken. Met de documentaires uit, is het verleden goed gedekt. Maar hoe zit het met de toekomst? Ik vraag me af of Half-Life 3 in het verschiet ligt. Laidlaw ontwijkt, merkend dat hij geen connectie meer heeft met Valve’s huidige team. Zelfs als dat niet zo was, zou hij hier geen geheimen verklappen.

In plaats daarvan vraag ik of hij weer voor een game zou schrijven. Hij staat ervoor open, en suggereert zelfs dat hij dialogen voor Hideo Kojima’s Death Stranding had kunnen polijsten. “Ik had graag regels voor acteurs verfijnd zonder de visie te verstoren,” zegt hij.

Verrassend genoeg waren aanbiedingen na Valve teleurstellend. “Ik kreeg vreemde verzoeken, zoals het schrijven van een synopsis voor een mobiel lasergame,” zegt hij. “Ze begrepen mijn werk niet.”

“Ik verwachtte meer boeiende kansen,” voegt hij toe. “Ik zie projecten zoals die van FromSoftware, waar ze George R. R. Martin inschakelden. Ik heb die naamsbekendheid niet, maar dat soort projecten exciteert me.”

Het gebrek aan passende aanbiedingen verraste hem. “Mensen denken dat ik lappen tekst voor een game zou schrijven, maar de kracht van Half-Life was het minimale schrijven. Ik haatte zware tekst in games.”

Ten slotte vraag ik of hij zou terugkeren voor Half-Life 3 als Valve belt. “Nee,” zegt hij resoluut. “Dat zou ik niet. Zelfs bij Valve begon ik me de oude man te voelen die ideeën verstikte. Je hebt frisse stemmen nodig—fans en makers geïnspireerd door het werk. Ik zou dingen tegenhouden, zeggend, ‘Zo zou G-Man niet handelen.’ Ik moest daaruit stappen.”

“Ik heb Half-Life: Alyx niet gespeeld, dus ik ben niet meer bij. Ik sta niet meer aan de cutting edge, en daar liggen mijn interesses niet. Game-ontwikkeling is slopend, en ik kan het niet bijhouden. Ik ben klaar met Half-Life, maar misschien niet helemaal met games.”

Dus, Half-Life en Marc Laidlaw zijn uit elkaar gegaan. Maar zijn eerdere werk blijft relevant. Netflix’s bewerking van 400 Boys, 40 jaar later, bewijst het. Misschien benadert Netflix ooit Valve om Half-Life te bewerken. Dan zou Laidlaw zichzelf weer op dit pad kunnen vinden.

“Ik struikelde in cyberpunk voordat het een naam had en sloot me aan bij een beginnend gamebedrijf dat Half-Life maakte. Ik ben gelukkig geweest om deel uit te maken van deze culturele momenten.”